Συναντήσεις Μουσικού Σχολείου Κατερίνης

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 1η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Στην 1η συνάντηση που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 21/1/08, και στα πλαίσια της γνωριμίας των μελών της ομάδας μεταξύ τους επέλεξα το «γκράφιτι με τ’ όνομα». Όπως αποδείχθηκε, ήταν «εύκολο» από τη μια, καθώς οι πληροφορίες που αποκαλύπτονταν ήταν «ανώδυνες», απ’ την άλλη όμως ήταν ικανοποιητικά κατατοπιστικό, αφού ορισμένα μέλη της ομάδας προχωρούσαν σε αρκετά προσωπικές πληροφορίες.
Για το δέσιμο της ομάδας προτίμησα το παιχνίδι «δένομαι-λύνομαι», το οποίο διασκέδασε πολύ τα παιδιά. Σχετικά εύκολα η ομάδα έθεσε τους κανόνες λειτουργίας της, όπως επίσης αβίαστα κάθε μέλος της «συνυπόγραψε» το μερίδιο συμμετοχής του στο πρόγραμμα.
Η συνάντηση έκλεισε ζωηρά με πολύ θετικά σχόλια για τον «πρωτότυπο» τρόπο υλοποίησης του προγράμματος (αυτενέργεια των μαθητών/τριών, ελευθερία έκφρασης, σκέψης, συναίσθησης, ομαδικότητα).

ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ 2η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Δυο μέρες αργότερα, Τετάρτη 23/1/08, συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά. Ομολογώ ότι η 2η συνάντηση υπήρξε προβληματική ιδιαίτερα κατά τα τελευταία βήματα. Στην αρχή συμμετείχαν ενεργά όλα τα μέλη της ομάδας και ειδικά στο παιχνίδι με το μπαλάκι. Δε χρησιμοποίησα φωτοτυπία των συναισθηματικών καταστάσεων, γιατί ήθελα να βγει αβίαστα και αυθόρμητα όποιο συναίσθημα, ακόμη και το συναίσθημα «δεν ξέρω». Στη συνέχεια όμως, όπου απαιτούνταν να επικεντρώσουν την προσοχή τους στη σύντομη εισήγησή μου για τη λειτουργία των συναισθημάτων και να συμμετέχουν γράφοντας τις απόψεις τους στις ερωτήσεις-κουίζ, επέδειξαν χαλαρότητα και ορισμένοι άρνηση παραβιάζοντας μάλιστα τους κανόνες –συμβόλαιο της ομάδας. Για το λόγο αυτό επέλεξα να «καινοτομήσω» ρωτώντας καθένα μέλος Πώς αισθάνεται για το πρόγραμμα και ποιο συναίσθημα τον/την χαρακτηρίζει ως άτομο. Τότε άνοιξε μιαν αρκετά προσωπική κουβέντα, στην οποία συμμετείχαν όλοι ενεργά.


ΣΧΟΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 3η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Η 3η συνάντηση, η οποία δεν ολοκληρώθηκε με βάση το περιεχόμενο της, πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 7/2/08. Στη συνάντηση αυτή τέθηκε εκ νέου από τα κορίτσια της ομάδας το ζήτημα της εχεμύθειας και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης ανάμεσά τους. Το χάσμα φαινόταν αγεφύρωτο. Στο στόχαστρο μπήκε έπειτα και η αποτελεσματικότητα του προγράμματος. Το ύφος της συζήτησης ήταν έντονο και επικριτικό. Ένιωσα χαμένη και αποτυχημένη. Προσπάθησα να περισώσω ό,τι μπορούσα με το επιχείρημα ότι το πρόγραμμα δεν ευελπιστούσε να δώσει λύσεις αλλά να προβληματίσει.
Αφού καταλήξαμε στην αναγκαιότητα τήρησης του συμβολαίου, περάσαμε στο παιχνίδι τυφλού-οδηγού για το οποίο η πλειοψηφία των μελών δήλωσε ότι ένιωσε τα ίδια συναισθήματα και στους δυο ρόλους- θετικό σημάδι για να ξαναοικοδομηθεί η αμοιβαία εμπιστοσύνη. Στο σημείο αυτό έκλεισε και η 3η συνάντηση.